Kemal Ustayı Tanıyalım

Aslen annem Adıyamanlı babam ise Urfa’nın Siverek ilçesindendir. İlköğretim, lise ve üniversite eğitimlerimi tamamladıktan sonra sektörün de getirdiği zorluklardan mütevellit; eğitimini gördüğüm işi yapmaktansa ailemin işi olan gıda sektörüne girmeye karar verdim. Ailem de yıllarca hizmet sektöründe yer aldı. Bense çağımızın popüler mesleklerinden birisi olan çiğköftecilik işine yönelme gereği duydum. Bu sektöre yönelmemin bir diğer sebebi ise hacı annemdir. Çiğköfteyi o kadar çok yoğurdum ki, ‘Bu böyle olmayacak. Çiğköfte yiyorsun madem kendin de yap hem de satarsın’ dedi. Ben de şaka yollu bu cümleden sonra bu sektöre girmeye karar verdim. Şaka bir yana, 2007 yılında kahvehane köşelerinde dürüm satarak başladım mesleğe. Sabahları evde poğaça yapıp satıyordum. Akşamları da çiğköfte yapıyordum. O zamanlar arabamız motosikletimiz hiçbir şeyimiz yoktu. Sadece yakınlardaki kahvehanelere gidebiliyordum. Günde yaklaşık 40-50 tane dürüm satıyordum. Bugünün parasıyla 40 lira civarı bir para yapıyor.

Aslında buraya kadar Adıyamanlı Çiğköfteci Kemal Usta ile konuştuk. Bir de ‘‘Fenomen Çiğköfteci Kemal Usta’’ var. Bu hikâye nasıl başladı?

Türkiye’de sosyal bir yemek ağı var. Müşteriler bu siteden sipariş veriyorlar ve gelen siparişleri de yine bu site aracılığı ile değerlendirebiliyorlar. Restoranların da cevap vermek gibi hakları var bu yorumlara. İlk zamanlarda yapılan eleştirilere klasik cümleler olan ‘kusura bakmayın efendim’, ‘bir daha olmaz efendim’, ‘tekrar bekleriz efendim’ gibi herkesin verdiği cevapları veriyorduk. Çünkü çok borcumuz vardı. Sonra baktık ki borçlar azaldı bizim, artık daha rahatız istediğimiz cevabı verebiliriz diye başladık dik konuşmaya. Dik konuşmak derken hakaret içeren hiçbir cevabımız olmadı tabi ki insanlara karşı. Ama ‘Lavaş un kokuyor!’ diyen müşteriye de ‘Lavaşın un kokmasına çözüm bulmamız çok zor çünkü un ve su ile yapılıyor’ diyebildik. Biraz nüktedan bir yanım var. Dilimin sivriliğinden bahsederler. Yeniçağın filozof esnafı olarak adlandırılıyorum. Biraz seviliyorum ama çok da hazır cevap bir adamım. Hazır cevap olduğum için de dik cevaplar verebiliyorum. Bizim için de müşteri veli nimettir fakat Kemal Usta’da bazı şeyler biraz daha farklı. Bazen bir günde yüzlerce yoruma cevap veriyorum. Güzin Abla’yı geçtiğimiz zamanlar da oluyor. Oldukça keyifli. İnsanlar da benimsedi. Beni içlerinden biri gibi gördüler. Türkiye aslında o kadar komik bir ülke ki, dikkatli baktığınızda birçok komik olayla karşılaşıyorsunuz. Ben sadece var olanı görüp bunu ortaya çıkartıyorum. Sanırım bu dikkatim de insanların ilgisini çekiyor.

Gelen eleştirilere yönelik yaptığınız yorumlar sosyal medyada oldukça ilgi gördü birçok platformda da paylaşıldı o ana kadar kaç şubeniz vardı?

O zaman 14 ya da 15 şubem vardı. 5 ya da 6 ay kadar önce. Daha sonra insanlar tevazu göstermeye başladılar bilirsiniz bir çiğköfte ustası modeli vardır. Göbekli bağrından kıl fışkıran çirkin kel bir adam ben ise oldukça karizmatik olduğumu düşünüyorum ve bu tabuyu yıkmış bulunmaktayım. Ha bir de üstüne üstlük annesinin babasının parasıyla ya da geçmişte kurduğu şirket sayesinde bir yerlere gelen yeni kuşak patronları var. Onlara hiç değinmiyorum bile. Onlar daha sevimsiz geliyorlar bana. Ben sahibi olduğum her şeye aracı olmadan kavuştum. Kimseye karşı ağır bir minnet altında değilim. Sabırlı ve çalışkan bir adamım. Çünkü sabırsızlık ve tembellik insanı mahveder. İnsanoğlu olarak sabırsız olduğumuz için cennetten kovulduk ve tembel olduğumuz için geri dönemiyoruz. Rahmetli hacı babamın sözlerinden duruşundan ve karakterinden başka hiçbir vasiyeti ve serveti yoktu. Ama biz çocuklarına verebildiği en güzel şey ahlaklı, edep bilen, şehvet duyguları körelmiş; toplumuna, yanındaki bireylere ve ecdadına hayırlı birer birey olarak yetiştirmek oldu. Bana düşen pay ve payda ise abim ve ablamlardan gördüğüm ahlakı ve düzgünlüğü işime yansıtmak oldu. Yetişmemde ailemin payı çok büyük oldu. İşlerimin yoğunluğu sebebiyle uzun zamandır onlarla görüşemesem de manevi olarak her zaman yanımda olduklarını biliyorum. İşte bu imkânlarla büyüyen, gelişen bir adamın yaptığı işin de büyümesi bence gayet normal. Yalnız benim diğer tanınmış firmalara nazaran tek farkım önce ben meşhur oldum sonra benim sattığım ürün meşhur oldu.

Yani 4 yıl içerisinde 21 şube açtınız, son dört ayda şubeleriniz sayısı 52’ye ulaştı?

Şimdi şöyle bir şey bölgenin hakimi olabilir miyim diye düşünürken bir bakıyorsunuz Hatay’dan İstanbul’dan Denizli’den Kars’tan insanlar sizi arıyor şube açmak için. Bu tamamen medyanın gücü. Normal şartlarda Hatay’daki insanın bizi bilmesi mümkün değil. Medya sayesinde bölgesel bir firma iken ulusal bir firma olduk ve insanlar beni tanıdı. Bir de insanlar dokunabildikleri, yakın olabildikleri patronları daha çok seviyorlar bana herkes 7/24 ulaşabiliyor. Numaramı insanlara gönül rahatlığıyla verebiliyorum. Zamanında bunu yapan siyasetçiler de olmuştu. Vali baba vardı Eskişehir’de. Kendi ev numarasını gazetede insanlarla paylaşmıştı İnsanlar bu figürü görmek istiyorlar. Şirket olarak hakkımızda gruplar oluşturuldu, fan cluplar kuruldu. Ankara’dan Eskişehir’e otostopla benimle tanışmaya gelen oldu. Bursa’dan 2 otobüs kiralayıp benimle tanışmaya gelenler oldu. Bunlar harika duygular. Bazen olay Kemal Usta’yı geçip Kemal Reis seviyesine geliyor. Sanırım Galatasaraylı Sabri Sarıoğlu gibiyim.

Hangi şubeye verilen siparişlerde o meşhur cevaplarınızı veriyordunuz?

Eskişehir’de Esentepe şubemizde başladım ben bu cevaplara. O da şaka gibi, ben tuvalette veriyordum o cevapları. Daha sonra olay çok acayip yerlere gitmeye başladı. O haberler çıktığı zaman ben İstanbul’da malzeme alıyordum. O sırada beni daha önce bahsettiğim o sosyal yemek ağının yöneticilerinden biri aradı ‘’Şu an bizim şirkette çok konuşuluyorsun, haberini yapmak istiyoruz.’’ dediklerinde şaşırdım, ‘’Tabii’’ dedim. Aynı akşam İstanbul’dan Eskişehir’e dönerken telefonum hiç susmadı. Çoktan haber yapılmış, birçok yerde paylaşılmış. Ben o sırada olayı idrak edemedim. Olayın buralara varabileceğini zannetmiyordum. Gerçekten bu kadar nüktedan olup olmadığımı merak ediyorlar. Benim annem ve babam lokantacıydı. Esnaf bir aileden geldiğiniz zaman biraz daha kıvrak bir zekaya sahip oluyorsunuz. Bir de garibanlık gelince üstüne bir çıkış yolu bulmanız lazım. Annem bana ‘’Seni haşlayacağım.’’ derken ‘’Kuru fasulye miyim ben?’’ diye gezen bir çocuktum 6 yaşında.

Bugün gelinen noktada annenizin de rolü büyük anlaşılan…

Hacı annem dünyanın en tatlı insanlarından bir tanesidir. Annemi de merak ediyor insanlar, dedim ya benim nüktedanlık da annemden geliyor zaten. Babam Hulusi Kentmen gibiydi rahmetli, annem de Türk filmlerindeki kötü karakter Aliye Rona aslında babama kıyasla. Herkes anne terliği yemiştir. Ben de anne terliği yedim ama benim annemin ayakkabı numarası 42 olduğu için etkisi de büyük oluyordu. Bundan kurtulmanız lazım, o yüzden nüktedan oluyorsunuz, hazır cevap oluyorsunuz. Sektöre ilk gireceğim zaman işin gerçeği annem biraz karşı çıktı, ‘’O kadar üniversite okudun esnaf mı olacaksın?’’ dedi. Şimdi de başarıyı kabullendi ‘’Hep benim dualarımla bir yerlere geldin.’’ diyor. Bir esnafa gittiği zaman annem soruyormuş ‘’İşler nasıl?’’ diye, oradan benim de esnaf olduğuma bağlıyormuş. ‘’Oğlun ne iş yapıyor?’’ diye sorduklarında da ‘’Çiğ Köfteci Kemal Usta’’ diyormuş annem. Annem o etiketi istiyor hemen kendine. ‘’Kemal Usta’nın annesi.’’ Olayı kendine bağlayacak ya. Bir Kemal Usta kolay kolay yetişmiyor tabii.

Üniversitelerde söyleşilere katıldığınızda öğrenciler en çok merak ediyor sizinle ilgili? Ya da sizi şaşırtan bir soruyla karşılaştınız mı şu ana kadar?

Ben çok kitap okuyorum, seviyorum kitap okumayı. Bazı yorumlarda Montaigne’den birkaç örnek vermiştim. Bir gün üniversitelerden birinde bir çocuk ‘’Montaigne okuyan çiğ köfteci mi olur?’’ diye sordu. Kendisi de okumamış, çiğ köftecinin okumasını yadırgıyor. İnsanlar esnaflığı daha alt sınıftaki insanların yaptığı bir iş olarak görüyorlardı. Şimdi herkes okuyup kamuda iş bulma derdinde ya da bir bankada memur olmak istiyorlar, unvanlar artık daha göz önünde. Ben bir unvan sahibi olmaktansa kendi işimi kurmak istedim, menfaatlerim için ideallerimden de vazgeçmedim hiçbir zaman. Ben küçücük bir hayale inandım ‘’Kemal Usta diye bir şirket kuracağım.’’ dedim ve bu hayal için 3-4 yıl paketçilik de yaptım. Şimdi insanlar benim hayalimi paylaşıyorlar ve bu beni çok mutlu ediyor. Şu an yüzlerce insana istihdam sağladık, bu da çok güzel bir şey. Ben hala işimin başındayım, akşamları beni sipariş götürüyorken de görebilirsiniz. Binden fazla şubesi olan çiğ köftciler biliyorum ama heykeli dikileni daha önce hiç görmedim. Bizim hedefimiz de heykelimizi diktirmek değil tabii. Ben insan biriktirmekten yanayım. Bunu yaparken para biriktirmek de insanın hoşuna gidiyor.

Haberlerinizin çıktığı döneme sizin için bir milat diyebilir miyiz?

Şirket olarak evet, milat diyebiliriz ama bence asıl milat bu işe inanmış olmamdır. Ben bu mesleğe inanmasaydım, günde 19 lira ile dükkanı kapatıp ‘’Allah’ım sana şükürler olsun’’ demeseydim buralara gelemeyecektik. Ama bu kadar inansana dokunabilmemizin sebebi haberlerimizin çıkmasıdır. Ben tesadüfen çiğ köfte işine girdim, halde limon işine de girseydim fenomen limoncu Kemal Usta da olurdum. Bu yaptığınız işe inanmakla alakalı bir şey. İşinizi sevmenizle alakalı bir şey, ben mesleğimi çok seviyorum. Allah’a şükürler olsun, büyük firmaların başına geçmiş gençler gibi birilerinin boyunduruğu altında bir şeylerin sahibi olmadım. Kendim çalıştım, kendim inandım, hala da inanıyorum. Ama evet, Çiğ Köfteci Kemal Usta kuşaktan kuşağa sürsün istiyorum. Şirket baki, bu koltuğun sahibi ben değilim, benden daha iyi yönetebilecek bir çalışanım varsa ben bu koltuğu yarın devretmeye razıyım. Ben tekrar herhangi bir şubede çalışabilirim, ama bu şirket devam etsin istiyorum. Yarın bir gün benim çocuklarım başa geçemeyecekler kolay kolay. İlerde bende çocuklarımı bazı firmalar gibi başa geçsinler diye büyütmeyeceğim zaten onları, ne istiyorlarsa onu olsunlar. ‘’Çocuğunuza okumayı, yazmayı öğretin; gerisi onlara bırakın’’ diye bir söz var, ondan sonrası da artık dayatmaya giriyor diye düşünüyorum. Okullarda verilen eğitimin çocukların yetişmesinde büyük rol oynamadığını düşünüyorum. . Montaigne denemelerinde diyordu ‘’Aynı anne ve babadan dünyaya gelmiş olmak kardeşleri diğer insanlara karşı daha üstün kılmaz. ’’Benim çocuğum ya da yakınım olması da kimseyi diğerlerine karşı daha üstün kılmıyor.

Halen internet üzerinden gelen yorumlara cevap veriyor musunuz?

Yorumlar devam ediyor. Ben şirketi her ne kadar daha ciddi bir kurum olarak adlandırmaya çalışsam da maalesef o kimliği kaybettik. Adıyamanlı Çiğ Köfteci Kemal Usta bakıldığı zaman dolu dolu bir isim ama ciddiyetten çok uzak kaldık. Biz Fenomen Çiğ Köfteci Kemal Usta’yız artık. Böyle olması gerekiyorsa da bu saatte sonra böyle devam edecek. Dediğim gibi bizde hikaye bitmiyor. Her gün o kadar çok olayla karşılaşıyorum ki, kendi aramızda yaşananların hepsini anlatayım desem belgeseller yapılır, romanlar yazılır, 6 Oscar’lı filmler çıkar.

Nelerle karşılaşıyorsunuz başınızdan geçen ilginç olaylar nedir mesela?

Bayilik taleplerinde enteresan olaylarla karşılaşabiliyoruz. Oturuyoruz, konuşuyoruz ‘’Sen hiç bizim tahmin ettiğimiz gibi biri çıkmadın, hiç şaka yapmıyorsun.’’ falan diyorlar. Ben iş adamıyım, şov adamı değilim. Komiklik olabilmesi için benim stand-up’çı olmam lazım. Ticaret bitsin ondan sonra çok şaka yapacağız yani, o şakalık bir durum yok. Kimisi çok büyük paralar kazandığımızı zannediyor, kimisi ‘’Kemal Usta artık şımardın’’ diyor. Ben bu süreç içerisinde 9 kez evlenme teklifi aldım mesela, 3 tanesi erkekti. Başıma gelen en ilginç olay budur. 4 büyük firmadan metin yazarlığı teklifi aldım. Ayın 20 günü Eskişehir’de oluyorum, canım sıkılırsa sipariş götürdüğüm de oluyor evlere. Tabii tanıyanlar şaşırıyor ‘’Abi Kemal Usta pakete mi gelir?’’ diyorlar. Kemal Usta niye pakete gitmesin ki? Kemal Usta zaten pakete gidebildiği çin Kemal Usta oldu. Ama sağ olsunlar evlerine de davet ediyorlar. Bazen internet kafeye oyun oynamaya gidiyoruz müşterilerimle. Halı saha maçlarına gidiyoruz, şu sıralar pek çağırmıyorlar kavga çıkarıyorum diye ama olsun. Bunlar bir yana siyasi partilerden teklifler de alıyoruz ama siyasete sıcak bakmıyorum. Benim amacım insanlarla haşır neşir olabilmek. Herhangi bir şehre gideceğim dediğim zaman yatak sıkıntısı çekmiyorum. İnanın otelde kalmama müsaade etmiyorlar. Düşünün hiç tanımadıkları bir insana evlerini açabiliyorlar. En son Karaman’a gitmiştim mesela. Üniversiteli çocuklarla kaldık. Sabah kahvaltısında herhalde 2 tane patates vardı, birazcık da peynir. Bütçeleri yok çocukların, bana da bir şeyler aldırmadılar. Çocuklar dolaplarında ne var size yedirip içirmenin derdinde. Bu parayla satın alınabilecek bir şey değil. İnsanların evlerine de girebilirsiniz ama gönüllerine girmek zordur. Ben insanların gönlüne girdiğimi düşünüyorum. Başıma gelen güzel şeyler bunlar.

Sporla da ilgileniyorsunuz bildiğim kadarıyla?

Ben futbol antrenörüyüm. Amatör bir de kulübümüz var ‘’Kemal Usta Gücü’’ diye. Üniversite öğrenciler oynuyor burada, kendi müşterilerimiz oynuyor. Amatör ligde maçlara çıkıyorlar.

Hedefleriniz neler?

Babam ‘’Oğlum parayı nerede kaybettiysen orada tekrar ara.’’ derdi. Ben bu sektörde buldum parayı, bu sektörde de devam edeceğim. 1 sene sonra iflas edebilirim, bunlar Türkiye’nin gerçekleri. Böyle de olsa ben tekrar çiğ köfte dükkanı açarım. Bundan 30 sene sonra da insanlar bana ‘’Feneomen Çiğköfteci’’, ‘’Kemal Usta’’ ya da ‘’Adıyamanlı Çiğ Köfteci Kemal Usta’nın kurucusu’’ diyecekler. Hiçbir farklı sektöre girmek istemiyorum. İnsanlar çeşitli yatırım fikirleriyle geliyorlar, bütçemiz de var ama bu fikirleri sevemiyorum. Yarın bir gün çocuklarım iş kurmak istedikleri zaman onlara da finans sağlamayacağım. Ben nasıl başardıysam onlar da başarsın. Peygamber efendimizin bir lafına istinaden şunu söylerim ben ‘’Risk olmadan rızık olmuyor.’’ Riske girmek zorundasınız, denemek zorundasınız. Ben herhalde Fransız yazarları da seviyorum, bir Fransız yazar da şöyle söylüyor ‘’Bir kapıyı ittirmeden açık ya da kapalı olduğunu anlayamazsınız.’’ Kolay kazanılan şey kolay kaybedilir ama zor kazandığınız şeyi de çok zor kaybedersiniz. Kemal Usta şirketinin satışlarını artırmak için çok çaba sarf ettim. Öyle sanıyorum ki kaybetmem de zor olacak. Şu an ben paket servis yapıyorsam kibirli olmadığımdan dolayıdır. Bazen sabah 06:30’da okul kantini arıyor ve personelimi yatağından kaldırmıyorum, ben götürüyorum o siparişi. Belki sadece 5 lira kazanıyorum ama rabbim içimdeki kibri söküp atıyor. ‘’20-30 yıl sonra ne yapacaksınız?’’ diye sorarsanız da; ben bu şehirde büyüdüm, bu şehrin insanları beni bir yerlere getirdi. Eskişehir’de aşağı yukarı 10 insandan biri benim müşterim. 10 insandan biri dolaylı olarak beni tanıyor. 20 yıl sonra da bu şehir için çalışıyor olacağım. Yolda yürürken insanların bana sarılmasını, beni tanımasını istiyorum. 20 sene sonra da Çiğ Köfteci Kemal Usta olacağım ama hiçbir zaman binlerce bayim olmayacak. Yurt dışına açılmak gibi bir derdim de yok. 100 bayiden sonra bayilik vermeyi de düşünmüyorum. Ben, bu işi gerçekten iş olarak gören ve gülmesini de bilen kaliteli insanlarla yapmak istiyorum. Eskişehir’de çok talep var, benim derdim bayilik vermek falan değil. Benim parayla işim yok. Benim işim insanlarla, insanları gönülleriyle, insanların fikirleriyle. Ekip dediğiniz şey böyle kurulur. Benim gibi oturup Montaigne’den, Fuzuli’den, ilimden, alimlikten bahsedebilen insanlar istiyorum. Benim herhangi bir bayime gelen müşteri ‘’Allah sizden razı olsun, ne kadar iyi bir esnafsınız.’’ diyorsa ve benim bayilerim insanların yüzünde bir tebessüm yaratabiliyorsa işte o tebessüme yaratanlar benimle çalışabilirler. Biz çiğ köfte satmanın derdinde değiliz, insanlara dokunabilmenin derdindeyiz. Bizim şubelerimizden birine girdiği zaman insanlar, yüzleri gülsün istiyorum. Tek bayilik şartım da bu. Dediğim gibi hedefimiz 100 bayi. 100 bayi oldu mu Kemal Usta şirketi artık duraklama dönemine girecek, şu ana Lale Devri’ndeyiz. Benden sonraki kuşak şirketi nerelere getirir bilmiyorum ama benim bırakacağım yer belli. Ben belli bir yaşa kadar çalışıp o yaştan sonra da yemeyi düşünüyorum.